Δεν είμαι σίγουρη, αν και νομίζω, ότι τα συναισθήματα είναι αποθηκευμένα στους μύες μας. Για εμένα έχει νόημα, ότι η yoga προκαλεί συναισθήματα. Στην πρακτική μας, μαθαίνουμε να ελέγχουμε την ανάσα, να ηρεμήσουμε το μυαλό μας, να βοηθήσουμε το σώμα μας να χαλαρώσει.
Στην αρχή, όλο αυτό είναι μεγάλο! Έχουμε καταφέρει, να κοιμόμαστε καλύτερα το βράδυ, να έχουμε λιγότερο άγχος και να αισθανόμαστε υπέροχα, αφήνοντας την ένταση από τους ώμους μας. Μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε το καθημερινό άγχος μας, να απελευθερώνουμε τους μυς, που έχουμε καθηλώσει με τις καθημερινές μας δραστηριότητες…
Αρχικά, όλα πάνε καλά. Αλλά είμαστε πολυδιάστατα όντα, με μακρά συναισθηματική ιστορία. Σίγουρα όλοι μας στο παρελθόν, έχουμε βιώσει καταστάσεις, που μας έχουν κάνει να αισθανθούμε λυπημένοι, φοβισμένοι και μοναχικοί. Έχουμε καταστείλει παλιές ουλές, ήττες και ταπείνωση για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στην καθημερινότητά μας.
Καθώς μαθαίνουμε να συνδεόμαστε με την αναπνοή μας, η yoga αρχίζει να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Και όταν ησυχάσεις από την τρέλα, από το άγχος και σβήσεις την ένταση… Το σύστημα μας ξεκινάει να εργάζεται για την ανεκτέλεστη εργασία, προσπαθώντας να ταξινομήσει λίγο από αυτό το παλιό χάος, έτσι ώστε να μπορέσουμε τελικά να εξομαλύνουμε, τη βαθύτερη ύπαρξη μας.
Εμένα μου έχει συμβεί. Πράγματα που δεν είχα σκεφτεί για πολλά χρόνια, να ξυπνούν ξαφνικά στο Warrior II και να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω στη Savasana, επειδή είμαι απείρως λυπημένη και δεν έχω ιδέα γιατί.
Είναι εύκολο να αισθανθείς σαν ένας παρανοϊκός, όταν ένα από αυτά τα συναισθηματικά, παλιρροϊκά κύματα, σε χτυπά στη μέση του μαθήματος της yoga. Κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει για αυτό το φαινόμενο και την πρώτη φορά που το γνώρισα, ανησυχούσα για το τι θα σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι, για τα δάκρυα που τρέχουν κάτω από το πρόσωπό μου.
Στη Savasana, βρισκόμουν στο πάτωμα με δακρυσμένα μάτια, κοιτώντας ψηλά τον δάσκαλο μου, ζητώντας μια εξήγηση. Απλώς χαμογέλασε και μου ψιθύρισε: “Θα αισθανθείς καλά αν το αφήσεις έξω”. Μόλις μου είχε δώσει την άδεια να βιώσω την εμπειρία, οι μύες μου αμέσως χαλάρωσαν.
Έκλεισα τα μάτια μου, ένιωσα τα δάκρυα να τρέχουν κάτω από το πρόσωπό μου και ένιωσα όλη τη θλίψη, που εκκενώθηκε από το σώμα μου. Ένιωσα τόσο βαθιά ανακουφισμένη και ελεύθερη!
Παρόλο που αυτή η στιγμή είναι χάλια…
Γιατί είναι χάλια, να αισθάνεσαι λυπημένος, να αισθάνεσαι θυμωμένος, να αισθάνεσαι πόνο. Αλλά την ίδια στιγμή, αισθάνεσαι πραγματικά καλά, που τελικά, μπορείς να αισθάνεσαι πλήρως. Εάν μπορείτε να δημιουργήσετε έναν ασφαλή χώρο για τον εαυτό σας – το σώμα σας, να βιώσετε αυτά τα συναισθήματα, χωρίς να τα κρίνετε, απλά να αποδεχτείτε οτιδήποτε έρχεται και να ακολουθείτε το κύμα, εσείς φίλοι μου, κάνετε πραγματικά γιόγκα. Η πρακτική σας είναι πολύ πιο προχωρημένη, από αυτόν που μπορεί να βάλει τα πόδια του πίσω από το κεφάλι…
Από τη Νίκη Πετρουλάκη. Η αρχική δημοσίευση του άρθρου, έγινε στο ιστολόγιο της προσωπικής της ιστοσελίδας.
Βρείτε στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα του Power House Project, τις μέρες και ώρες που σας εξυπηρετούν καλύτερα.
